nauczyłem się czytać znaki ziemi
zapisane twoim czasem na skałach,
w życiodajnych i wyschniętych źródłach,
także w zamkniętym pod drzewami cieniu;

dlatego zabrano mi śpiew ptaków i chmury,
tak jak powalonemu zabrano słońce i płot
razem z trawą i skałami, które dobry Bóg
porozrzucał po moim ogrodzie. tylko swojego strachu

nie potrafiłeś zedrzeć ze mnie.
moim domem jest teraz cisza,
chwilowo zamykam się w nim.
gdziekolwiek spojrzysz i gdziekolwiek

zwrócisz się z pytaniem, będę stał przed tobą,
i będzie rosła w tobie na mnie złość, tylko po to,
ażeby znowu uśpić mnie mocą zła
uwiązanego do strzykawki.

codziennie budzą mnie spierzchnięte wargi
i nasączony ból w nadgarstkach, są to stygmaty
tego, co ty nazywasz miłością, tylko że boli mnie,
wciąż tylko mnie, jak tego gołębia na obrazku.