"A kiedy człowiek ma taki dar, musi uwierzyć,
że słońce zbudzi się tak często jak często będzie to niezbędne"
/Jose Mauro de Vasconcelos "Chodź obudzimy słońce"/

to jeszcze nie ten świt, zaledwie drży przeczucie dnia lepszego
jak dopływanie do brzegu, ślizganie się po wstydzie,
gdy ona łka całą sobą, a ja mówię najgłupsze w życiu słowa:

i tak masz najpiękniejsze oczy i najładniejszą buzię,
zobaczysz, jeszcze tylko kilka lat i wszystkie będą ci zazdrościć,
to już niebawem się skończy

to jeszcze nie ten smak, dopóki burza śmiechu każe
dławić się ojcem, matką i trzynaściorgiem rodzeństwa
i tak trudno zrozumieć, skąd bierze się okrucieństwo u innych,

a jednak uśmiechnęła się nieśmiało, jakby ktoś podarował jej nowe życie,
wpisał w dziennik inne dane