Stoję przed lustrem. Tak, to ja,
istota doskonała,
stworzona przez Boga
na Jego podobieństwo.

Na brzuchu pamiątki,
uśmiecham się do siebie,
górny mostek lekko opada,
kiwam głową,
zajączek biega po ścianie,
schylam się, jest w wannie.
Nie będę próbował go utopić,

gaszę światło.

Ciemno i cicho.
Jakiś głos wewnętrzny,
tak, to moje sumienie,
głos nieśmiertelnej duszy
uwięzionej w doskonałym ciele.
Cofnąłeś licznik w aucie
o jakieś pięćdziesiąt tysięcy,
na koniec kopnąłeś tę przy drodze,
to tylko z ostatniego tygodnia.
Sięgamy głębiej?
Nie,

zapalam światło.