Jedni, tam znajdą taakie ryby, (drogę na północ), w abecadle,
noc pomieszaną z dniem na niby, dni znikające zimą nagle,
inni, kraj, w którym list do nieba łatwo napisać sonetami,
my, robiliśmy to, co trzeba, by nas nie zwali zaborcami.


Nam nie chodziło o tę ziemię, której i dla nich było mało,
mchem przytwierdzoną do kamieni, na groby z trudem uzbieraną.
Lepiej każdemu do umowy dopisać wszystkie białe noce,
zamiast ubogich dni grudniowych, jesieni pozbawionych ocen.

Podobno dalej na południu, z ziem wyrastają piękne zboża,
te, jak cieniutkie w słońce grudnie, porywa wiatr i sypie w morze.

W cichej zatoce pod Nidaros, nadzieje skośnookich matek,
pociechy ojców, tani przyrost, lepią na wyrost statki z piasku.
Jutro tak samo - nie inaczej, utoną w fiordzie wraz z odpływem
i znów nadzieje nie zapłaczą, pociechom się nie wolno gniewać.

Kawałek dalej - dla osłody, Nidelvą z gór kawałki ziemi
płyną jak statki w słone wody, z mchem oderwane od kamieni.

Nam nie chodziło chyba o nic, lepsze kontrakty, białe grudnie
w końcu ten kraj to też nie koniec, znajdziemy drogę na południe.
Może tam u nas jest inaczej, dobry czy zły kawałek nieba,
lecz tam nadzieje mogą płakać, pociechy mają prawo gniewać.

Czemu nie budujecie wyżej - pytamy dzieci - gdy się śmieją,
no tak, spuszczamy głowy nisko - jutro też trzeba mieć nadzieję.