"Przyszłość jest prezentem,
jaki robi nam przeszłość." Andre Malraux


Opowiadają, że podczas pewnej egzekucji kat
zachwycił wszystkich obserwujących czystym
cięciem ostrej klingi, po którym głowa ścinanego
nie spadła, a skazaniec zdumiony patrzył na kata
pytającym wzrokiem. Na co ten polecił:
Pochylże głowę.

Ciekawi mnie, co też ta głowa myślała przez ten
krotki czas przed pochyleniem. Podejrzewam bowiem
podobieństwo z myślami poezji o samej sobie,
kiedy jej głowę formalnych rygorów ścięto
z korpusu przekazu, lecz jeszcze nie odpadła.

Może nieświadoma swojego położenia pielęgnuje
nadal nadzieję na renesans kunsztownego rymo-
twórstwa, na odrodzenie ścisłej sylabotoniczności?

Miałem tu - takie było polecenie - ułożyć poemat
o kompetencji i niekompetencji poezji. Zamiast tego
przedstawiam wam antypoemat syntetyczny.

Malraux w swych Antypamiętnikach zapytał,
czy pamiętniki powinny zachowywać podobieństwo,
kiedy nawet portrety częstokroć odchodzą od niego.

Rozciągam to pytanie - przypominając w erze przejrzystości
o prawie do powstrzymania się od wypowiedzi -
nie na poezję w ogóle, lecz na ten wiersz, który właśnie
kończę, a zapewniam o tym, aby Państwo nie pomyśleli,
że na mocy zasad wiecznego powrotu tego co jednakowe
zaraz go tu jeszcze raz napiszę, skoro kończę następująco:

Opowiadają, że podczas pewnej egzekucji kat...

Przypuszczam, że już od jakiegoś czasu ci, którzy
dotrwali do tego momentu zadają sobie pytanie:
Kiedy on wreszcie skinie głową?