Stanęłam w miejscu wiem na pewno
w znaczeniach słów zgubiłam myśli
a wokół ciemno tak i pusto
że chociaż jestem wszyscy wyszli

nie widzi nikt i nikt nie słyszy
melodii głuchej niespokojnej
co zamiast śmiechu się unosi
by zajrzeć w oczy nieprzytomne

ktoś mówi cisza taka w tobie
że możnaby się w niej zatopić
a ja już nie wiem nie rozumiem
dokąd w pośpiechu niosę kroki

w przestrzeni świata tak małego
że z garstką ziemi dłoń pomieści
szukam wciąż miejsca wygodnego
by znaleźć ślad czy odcisk ręki

która wpisuje mnie w zwyczajną
historię życia przemijania
z ludźmi co kręcą się dokoła
by zostać chwilą w moich ramach

kiedyś założę okulary
żeby dokładniej widzeć wszystkich
którzy wtopili się w mój pejzaż
w odcieniach życia zanim wyszli

i może będę jak ta wierzba
co się pochyla coraz bardziej
by się rozpłynąć zniknąć w ziemi
tworzącej tylko tło w obrazie