wystarczyło się zapoznać z anatomią miasta
by znaleźć jego mózg i serce.
to tam gdzie rynny chlupią deszczem
a bramy kamienic mrugają jak oczy.

otarcia o fasady, tablice i schody.
nagie mury a na nich
naga prawda o przeszłości.

kiedy już żaden odgłos nie kłuje ciszy
z dachów skapuje życie,
pęcznieje w szparach chodników
i ścieka do kanału.