Układasz mężczyznę w łódce, wchodzisz do wody
głębiej i głębiej. Kobiety stamtąd unoszą cię do brzegu -
nie przepłyniesz rzeki, nie należysz do niej. Gdybyś była sama,
zabrakłoby łez, wyschłabyś jak ryba na piasku, ale spadnie deszcz
z ich ziemi, wstaniesz, otworzysz dom na wszystko z powietrza.

Jakże zrozumieć mowę zmarłych, skoro tłumaczyć trzeba wołanie ptaka,
a znaki rozbite w pył wracają tam skąd przyszły - nieczytane?

Nauczysz się czułości dla ćmy - wybiera twój sen,
choć światło czeka w innych.
Uwierzysz psu, że ktoś znajomy przeszedł przez ogród i drzewom,
kiedy spróbują powiedzieć, jak blisko jesteśmy ze sobą.