winę swoją nosił głęboko w sercu
w przedpokoju i pomiędzy komnatami toczyła się
bitwa o tlen trwała nieustannie
podnosząc ciśnienie
półwytrawnych wspomnień
nigdy nie zagłuszało regularne tętno

czerwienił się gdy podawano mu rękę
z pucharem wina
nie ma żartów bo na jednym się nie kończy
i wtedy zastawka pracuje wstecznie
dociera do mózgu
nie to co najlepsze

umiał pić wino jak źródlana woda
szumiało aż (po) ostatnie gwiazdy
wymazywał kolejny dzień
przynosił trudne słowa krążące w sieci
oczy stawały się coraz węższe
i odporniejsze na ciemność

pajęczyny są dobre dla motyli dopóki
nie chcą odlecieć