Da Bóg nam kiedyś zasiąść w Polsce wolnej,
Od żyta złotej, od lasów szumiącej

Nie te czasy, poeto, nie takie to czasy.
Na podzamczu gniewskim wrą bitewne teatry
i łopoczą w proporcach historyczne wiatry;
wśród widzów białogłowy obnoszą atłasy.

Scenariusz zawsze jeden - nasi wygrywają.
Huk wystrzałów, brzęk zbroi - błyszczą w słońcu lance,
a krew się nie leje; nikt nie zginie w tej walce:
aktorzy jak przed, tak i po bitwie się mają.

Rozejdą się widzowie, chłopcy z mieczykami.
Konie znowu do stajni, a zbrojni do domów,
chociaż niedużo chwały pośród dymu, gromów,
to naród nasz wygrywa z wrogiem, z najeźdźcami.

Ojczyźnie teraz, Lechoniu, niewiele trzeba:
Wisła dość spokojna - szeroko się pławi.
Dziś rodakom wystarczy pracy i zabawy.
Nic wielkiego do szczęścia, tylko igrzysk i chleba.