Świat się spieszy, zapina pasy i pędzi - przed siebie.
Wyprzedza, dodaje gazu - musi zdążyć, na czas
więcej załatwić, więcej sprzedać.
Świat inwestuje: w drogi, tunele, korytarze powietrzne.
Pełen energii ucieka do celu.
Świat na jednej nodze podskakuje. To
samonapędzający się wehikuł - żywa tkanka przestrzeni.

Że jest mały, mówią niektórzy.
Inni pytają - czy się kończy?

A on kręci się wkoło na galaktycznej karuzeli
której gołym okiem nie widać.
Niekiedy ma już dość, więc wymiotuje - blady i słaby.
I nogi mu się trzęsą.
Świat kolektywizuje się w konsumpcji - mówi Vaclav Havel
(w wywiadzie) - świadomie ateistyczny.
Świat rodzi nowy typ ludzi, którzy brną w samotność
jakby szli w zaparte.

I ja - bokiem sobie wyszłam
a jak słup stoję.