szaraki naszkicowały zmierzch wychylając się z piórnika
ściany puściły farbę czarnej damie z rozdartym sercem
pod ruinami domu z kart nadszedł czas by się pożegnać

i zastać się w niezręcznej sytuacji z językami kręcącymi
się jak na rollercoasterze aby zwolnić i nie zapomnieć
potajemnie jak u kochanków w obozie koncentracyjnym

ostatni raz połóżmy się na dywanie trawy zmoczonej rosą
z niedopitych kaw i popatrzmy w sufit na grzbiety ptaków
rozkładających stronice pod przygaszonym żyrandolem
zwiedźmy gwiazdozbiory latarni gubiących swój biegun

gdy rozpocznie się egzekucja o świcie i słońce rozstrzela
cienie na ścianie będziemy razem jak księżyc krążący
wokół własnej planety jak kot przy drodze mlecznej
straciwszy dziewiąte życie właśnie tutaj
gdzie kończy się świat