Uśmiecham się do siebie tajemniczo w lustrze, jakbym odkryła siłę, która zapewni światu jego przetrwanie. Patrzę na samotne twarze kobiet, w jego popękanym szkle. Gdyby tak z samotności kobiet i mężczyzn, zbudować wyspę, to byłaby to WYSPA SAMOTNYCH LUDZI, wśród ludzi. Rezerwat ochrony przyrody, dla ratowania miłości.


mieszkam w tobie od dawna kiedy nie ma mnie w domu
idę bosa w dół drogi do pustyni nie płaczę

ogień pali się w piecu stukot słyszę za oknem
znów przysięgam milczenie gdy cię tylko zobaczę

nic nie powiem bo oczy zamkniesz w ciszy czekania
nie zapytam gdzie gwiazdą wędrowałeś po niebie

lekko westchnę by dłoń ci podać jakby nieznaną
coś wyszepczę i pójdę zapomniana do siebie