Panna Julcia stoi w oknie z lalka,
raz ja tuli, raz czesze jej wlosy,
panna Julcia kocha ja bardzo,
z nia sie smieje, z nia spiewa na dwa glosy.

Pannie Julci lalke podarowal ojciec,
dawno temu kiedy byla jeszcze dzieckiem,
panna Julcia ma juz swoje latka,
dzisiaj nikt juz panny Julci nie chce.

W szafie obok wisza stare sukienki,
choc niemodne, kolorowe jak z bajki,
dwie sa nawet z prawdziwej koronki,
to sa suknie panny Julci i lalki.

Panna Julcia miala kiedys chlopca,
chlopiec kupil pannie Julci pierscionek,
sasiad krawiec uszyl sliczna sukienke,
snieznobiala, cala z koronek.

Panna Julcia zostala samiutka,
ojciec zmarl, chlopak przepadl bez wiesci,
suknia biala, dzis troche pozolkla,
w niej sie tysiac cudnych marzen miesci.

Panna Julcia napisala testament,
ojciec pewnie z niej bylby dzis dumny,
wszystkie suknie odziedziczy jej lalka,
tylko biala zalozy do trumny.