nawet jeśli bardzo się kogoś kocha
czasami zdarza się o tym zapomnieć
(Herbert)

gdybyś nie bratał się z silniejszymi a zmęczoną ręką
odganiał złe duchy i przywoływał dobre
wierzył że krzątanina malarza i poety
wśród ptaków i kamieni jest sensem życia
mógłbyś pozostać jak drzewo
odradzające się wiosną

u progu jesieni opleciony czerwonym pnączem
żyć jego siłą i czerpać radość z szumu wiatru
z nadzieją że kiedyś zgłębisz tajemnicę tworzenia
a kolejny świt zmyje smak piołunu

wydawałeś się niezniszczalny jak dąb
dopóki nie pozbawiono cię gniazda

opuszczony przez łzy
i gest wymowy załamanych rąk
nie zdołałeś zebrać piasku
którym posypano ci twarz