Klarnet oczyszcza moje wnętrze, wysysa gorycz z dna sumienia,
gadam więc w niego złym powietrzem by chociaż trochę w lepsze zmienił.
Myśli jak włosy końskiej grzywy, wściekłym galopem poplątane
prostuje w labiryncie krzywym, wygładza w bardziej uczesane.

Warto go było pytać o to gdy przyszedł sezon na czereśnie,
bo po tym dawał je z ochotą ale bez tego nigdy wcześniej,
a tym co po tym nie uciekli i nam też czasem gdy padało
przynosił w przerwie opowieści z pasieki miodu cały dzbanek.

My wyuczeni udawania, dziewczyny chyba bardziej szczerze,
nie to braliśmy z opowiadań co nam darował w dobrej wierze,
nam nie chodziło o słuchanie, im pewnie też o to nie stało,
bo kiedy miodu brakło w dzbanie, znów było szkoda że padało.

Zbyt wyrośnięci by spokornieć, na dźwięk klarnetu, czereśniami,
ciągle chcieliśmy zabaw w wojny a tu to ciągle rozstrzelano,
one też chyba miały rację, nie dorośnięte, do niczego,
chciały się skryć przed całym światem, dalej zabawą w chowanego.

Gdy minął sezon na podchody, odszedł czarodziej klarnecista,
my pokorniejsi choć nie młodzi, dziewczyny bardziej rzeczywiste,
wracamy znów po tamte słowa, które z gronika bez dobosza,
płyną tak samo znów od nowa z palcem na ustach cicho - sza.