prawdziwi poeci żyją krótko
lecz dosadnie, stąd wniosek
że jestem grafomanem,
prawdziwi poeci płacą życiem
za każde słowo wyrwane
siłą z gardła, krwią jest pisana
litera a potem przesiąknięte zdanie,
dopiero jak odchodzą na inny padół
nabiera znaczenia to co po nich zostaje,
prawdziwi poeci nie doczekują nagród
już za życia są naznaczeni przekleństwem,
zostaje po nich szelmowski uśmiech na portrecie
i jakaś inna wiedza w oczach
spoglądających spod okularów,
............................................