Powinienem tu wstąpić,
tu, gdzie sie wstępuje po serce,
co puszcza zielone soki
jeszcze nie wyciśnięte z dolara.

Wstąpić w ludzi - pędy z tej samej gliny,
w to samo przyzwyczajenie do coraz starszych przebojów,
gdzie płytę z trzeszczącą piosenką
kładzie się jeszcze do góry nogami,
wstąpić w przestrzenie
zadeptane przez nowoczesne słowniki.

Powinienem od czasu,
przez czas albo przez przypadki
wejść z zaledwie opadłe, zawsze przebarwione od mrozu
wargi.

Powinienem bardziej poplątać ustalony w milczeniu szyk,
udowodnić, jak nietrwała jest wolność,
pokłonić się jej bez nakrycia głowy,
zamienić orzeczenie i podmiot w oczywistość,
w tym miejscu przyłapać strach na gorącym uczynku.

I przywłaszczyć dla siebie cienie znajomego progu ;
tak łatwo jest zadławić nasiąkłe od wspomnień światło.

Powinienem odetchnąć sobą
czy coraz bardziej ufać upuszczonym tu zegarom ?


Piotr Paschke