Jestem nieszczęśliwym nieznajomym
bazgrzącym na ulicach Meksyku
Moi przyjaciele mnie obumarli, moje
kochanki zniknęły, moje dziwki zakazane
moje łóżko kołysane i drgane trzęsieniem ziemi...

Jack Kerouac- Meksykańska samotność



dąbrowska samotność jest jabłkiem
czas świetności mającym dawno za sobą
pokuszeniem nie wartym spowiedzi
spadłym daleko od jabłoni, na twarz

nic nie załatwię, nie znają mnie tutaj
nie tańczę na stole, nie rozdaję pieniędzy
jestem dziewiątym pasażerem Nostromo
najbardziej obcym, postacią z powieści

Capote'a- posadziłem drzewko
aby dorastać razem z nim, a potem
zamieszkać w konarach i czytać Prousta

dąbrowskie kochanki są blaskiem ciał
niebieskich, od dawna nie istniejących
po nocy nie przychodzi dzień, ani spokój

tylko szmer dąbrowskiej ulicy
pozbawionej dziwek i klimatu

kiedyś wypłynę w nią łóżkiem, okrętem
znajdą mnie obumarli przyjaciele
zbitego z tropu, do pierwszej krwi

jestem kanalikiem żółciowym Jacka
własnym wyrzutem sumienia