***

Ta postać jest nieruchoma. Ta postać w pseudokrólewskich
szmatach w kolorze ochry, na skraju krawężnika.
Jest nieruchoma: napiszmy to jeszcze raz,
jeszcze sprawdźmy, czy go to zdanie poruszy.

Ci, którzy go tam widzą, zachowują się różnie.
Dzieci go dotykają: chcą sprawdzić czy jest prawdziwy.
Kobieta z krótkimi włosami staje pośrodku plamy
słońca, patrzy na niego: nieruchomieje jak on.
Opiera rękę o mur, czuje, że kamień jest ciepły.
Kamień jest ciepły powtarza za tym uczuciem jej myśl
(zdanie przychodzi z wiersza, który napisze ktoś inny).

Są tacy co biorą na ambit żeby go z tego wytrącić:
podchodzą i stroją miny, wymachują rękami
(w złości, którą udają, aż staje się prawdziwa).

Ja ustawiłam się równo na linii jego wzroku.
Będę czekać tak długo jak długo będzie trzeba.