przedmioty idą na śmierć
zdzieram obrus
zwijam dywan
wybijam każdą szybę
w ten sposób
staram się zyskać na czasie

jutro zniszczę każdy wiersz
wezmę długą kąpiel
zapamiętam wiele szczegółów
z bycia sam na sam

jutro każdą rysę twarzy ułożę na nowo
wpuszczę igłę w papilarne linie
odtworzę dźwięk
słów pisanych na piasku
kakofonię wschodów i zachodów
ich jednoczesność

jutro stanie się
masowym grobem
dla przedmiotów
mój dom cmentarzem
na którym
nie rosną drzewa