Tułając się w bezgranicznym smutku,
Po globie artefaktów,
Zdobywając kolejno nowe oblicza,

W końcu zrozumiałem,
Straciłem wszystko co we mnie ludzkie,
Zabity hiobową wieścią,
O nieistniejącym przypadku ułomności,

Zbieram resztki swoich stłamszonych myśli,
Starając się zrozumieć,
Wierząc, że pozwolą mi kroczyć dalej,
Po globie artefaktów,
Niczym nie zmienione.