Nie żałujcie martwych liści, że się nam ścielą,
Drogą, wielobarwnym szeleszczącym kobiercem
Wciąż idziemy zapatrzeni duszą i sercem,
Jeszcze się pod nimi nasze kości nie bielą,

Nie żałujcie ptasim piórom lotów w przestworze,
Kto się czuje na siłach niechaj wyżej wzlata
Zatoczywszy swym wzrokiem nowy okrąg świata,
Dojrzy to, czego inny wciąż dostrzec nie może,

Jam się nigdy nie ścielił i nigdy nie wzlatał,
Przez lat wiele ludzką otoczony miernotą,
Poszarzały jak klejnot wyrzucony w błoto

Chciałem, by krąg ludzi życzliwych mnie oplatał,
Teraz mogę już wzlatać i tkać swe kobierce,
Sprawiło to swym sercem Jedno Wielkie Serce.