twarzą ścieram parę z szyby
by wilgoć weszła w skórę
i posegregowała komórki.
to dysonans z pozorami na zewnątrz,
które składają się na odbiór i
porcjują każdą minutę.

tak. pulsuje skroń
a krajobraz skotłował się
w wielobarwny bohomaz.
odnajduję w nim drogę
do miasta, stuletni dąb
i krzaki smagające powietrze.

teraz już tylko nogi się uginają
bo oczy przez szkło prześwietliły
świat, który paruje nad lasem.