Wstydem jarzębin jesień się czerwieni
Pannom we włosy złote liście wplata,
Odlatujący senny klucz żurawi
Zamknął ostatni dzień babiego lata.

Zimne wieczory, mgliste poranki
Wyrwane z objęć nocy kochanki,
I deszcz co w szyby stuka kroplami
Co z nami, co z nami.

Zapachem jabłek jesień się rumieni
Sady niedawno zbiorów obfitością,
Brzemienne co stały licząc nagrody
Czas nieprzekupny pokarał nagością.

Pożółkłe łąki, sczerniałe pola
Skrzydlatych coraz trudniejszych dola,
I wiatr co gwiżdże między domami
Co z nami, co z nami.

Wiankami grzybów jesień wieńczy skronie
Płaczące wierzby stroi w łez korale,
Za to, że kiedyś tak pięknie szumiały
A teraz muszą wylać swoje żale.

Płomień ścierniska wśród dymów brodzi
Kolor nadziei już zbutwiał i zgasł,
Może się kiedyś i w nas odrodzi
Już czas, już czas, już czas.