na ubitym
przy tartaku śnieg rządzi się swoimi prawami.
miesza do jęku pił, rozmieniania lasu
na drobne i skraplania żywicy.

zazębianie
od razu widać,
że przegra ten z lewej. jest za niski
żeby stanąć na uklepanym. bez całego
dobrodziejstwa płotu, kagańca, pańci trzymającej
władzę za smycz.

szczepienia się nie liczą.
lepiej od razu zaskoczyć gardło, wyrwać skowyt
strzępy sierści i juchę.


wieczorem jest po wszystkim. tartak traci rację
bytu, obroty pił, zapach. można zdychać spokojniej.

światło daje nadzieję na bonus;
śrut nocnej ciszy.

Łodź 27.10.2007