Jeśli nie jesteś, jak inni, to jaki jesteś? Jeśli nie wschodzisz
i nie wzrastasz, po co ci kwietne łąki, po co zalążki
psalmów; jeśli nie jesteś z ciała, po co ci ręce, których
nigdy nie zanurzysz w strudze wody? I jeśli - niewykluczone -
- wcale ciebie nie ma, dlaczego wróble wydziobują z z podwórek
ostatnie sekundy nocy?

Tylko twoje imię pozostaje rogiem Amaltei, przepełnia
trawy gorącymi sokami; szeleści, płynie. Można
nazwać deszczem, można nazwać pyleniem, budzeniem
ziaren; jaki jesteś, jeśli nie zostawiasz nigdzie śladów
a jednak bez ciebie żaden język nie obrodzi
czystością wersetów,
żadna kropla nie wsiąknie w ziemię?

Drażnisz odrastaniem łodyg, pękaniem słów
w bratnie ścieżki lecz jeśli nie taki, jak inni,
to może tylko do pierwszej krwi, do pierwszej litery
jesteś?