Idąc cicho w letnim deszczu
z chmurami jak wody Dniepru.
Tak odległy horyzont widzę.
Czy wierzę? Choćby i zginę.

Jak dziwne nie znać a trwać
gdy każdy do domu chce gnać.
Ten chyba powód jest dobry
by moknąć samotny jak klony.

Od deszczu potoków więcej
zdziwiony odkrywam pieczę.
Niedawno schowaną skrytą,
emocję deszczami mytą.

Jak dziwne ulewę poznać
gdy jeszcze nie mogę doznać,
Samotnej w ciszy prawdy.
Tej którą mi guru ujawni.

Niepewny spacer w deszczu
gdyś sama sercem nie w tłum,
Potoki mierząc me rwące.
To będzie twoje. W słońce.

Zmieniony wodami chmur... jeszcze
odkrywam powody jak deszcze.