Ileż bym dała by do niej wrócić... By móc kiedyś cieszyć
sie jej słowem... a każde słowo jak dotykiem, by było w głąb
mej duszy... poszyte szalem... samotności... miłości...
tęsknoty...

Lecz zły... zabrał to co
najcenniejsze... pozostawiając... pustkę i smutek w mych
sercu...
a słowa... słowa to melodia...

Słowa są jak nuty z melodii...
Raz są wyraziste a raz skryte w pieśni życia...
Dają radość, innym razem ranią boleśnie...
A jednak są nam potrzebne...

Nuty są tak piękne, smukłe i gibkie...
Zapraszają nas do tańca, może do walca lub do fokstrota...
Jutro pewnie pokażą nam nowe kroki...
Mogą być szybkie albo zaś wolne...
Gama stworzy nam rytm, przeplatając je ze sobą ...

A nasze życie tańczyć z nimi by chciało... biec... i iść
powoli,
Jak niby strumień potoku, który u samego wzgórza...
Zaczyna biec, a później zwalnia siłą swej woli...