Nęcą wiatr z szala grochy czerwone
Biały płaszcz, brązy, kosmyki włosów
W dole Bug wije zakola strome
Wzroku od ciebie zerwać nie sposób
Z arki wysłana żółta forsycja
Ciepła szuka drżąc jak ulicznica
Jeszcze zima nuty gra na skrzypcach
Wiosnę widzę w piwnych twych źrenicach

Ufnie brnę w naiwną niemożliwość
Anioł zamilkł, przerwał stróżowanie
Boski stan: nadzieja, wiara, miłość
Raj pełen łez, ciągłe falowanie
Porwał wiatr z szala grochy czerwone
Gdzieś je w oddalach schował pod kamień
Kamienne serce zmienił w szalone
Z kamienną twarzą wprost w oczy kłamie

Miłość - tancerka porcelanowa
Zapomniana pod szafą zabawka
Glazur przecieram...Błyszczy jak nowa
Jak czerwień grochów wciąż nie wyblakła.