musimy już iść, zostawić fotele same
aby mogły istnieć i myśleć o swoim
stwórcy. już nigdy się nie spotkamy
to pewne jak nic. nasze rzeczy niech
poddadzą kremacji, pieniądze i wiersze
prześlemy potrzebującym i skrzydlatym
wiemy jak trudno jest pisać o końcu
kiedy rzeczy ważne stają się błahe
i na odwrót, odwracamy się więc
i od tego wersu będzie widać już tylko
nasze plecy i ślady w śniegu.
a wy wszyscy odprowadźcie nas wzrokiem

za linię horyzontu