Wiem, że idę w manowce
i krainę zatraceń
Jestem wciąż małym chłopcem
nic dla świata nie znaczę
Wiem, że zabrnąłem w pustkę
pełną grzechów i pokut
Krzywy gabinet luster
myśli błądzą w natłoku
Wszystko można dziś sprzedać
i na wszystko jest kupiec
Dom i schody do nieba
byle przed losem uciec
A tu ściana wyrasta
skromny umysł zawodzi
Ktoś jak kota cię głaska
ktoś coś kradnie jak złodziej
Chwile z tobą niezwykłe
w zaciśniętej mam dłoni
Nie wiem kiedy odwyknę
zaprzestanę pogoni
Wiem, że bliżej niż dalej
niż spodziewam się rychlej
Jeszcze wina mi nalej
niech się złudą zachłysnę
Myślisz o niej jak świętej
nie śmiesz podnieść się z kolan
A to ego nadęte
proza życia w pozorach
Jeszcze uchylę rąbka
pozbędę się tajemnicy
Z buta wyszła już słomka
i dziura jak w odbytnicy.