Zaułek rannych ciem i mgieł,
podziemna głusza w nim i czerń.
Powietrze klingą da się ciąć,
bezkostny rzucił pled na noc.

Istota cierpka, jej krwią stal,
strwożonym tłoczy w mózg sto mar.
Zatruta limfa gna pod prąd,
bezwzględna wizja ma tam tron.

W otwartą bliznę cień pcha sól,
nieczułych kirów zna on krój.
Jedyna kontra na zły szept -
- pamiętne błyski słać po kres.