Za oknem wiatr wieje, smutkiem się panoszy
Jękliwie zawodzi, ptaki śpiące stroszy
Przeciągle żałosny, dręczy niepokojem
Jakby płakał za mnie. Jakby za nas dwoje
Łzy przynosi słone, wymieszane z deszczem
Rozmywa wspomnienia - namiętne i grzeszne

Mam drobinę ciebie, ukrytą w pamięci
Chowam ją przed sobą - kusi mnie i nęci
Jak relikwię trzymam w złoconej kopercie
Z wysuszonym kwiatem, nieskończonym wierszem
Mój kawałek chleba na czarną godzinę
Ostatnia wieczerza zanim w mrok odpłynę

Za oknem wiatr hulał, śmiecie wywiał z koszy
Spełniłem pragnienia warte kilka groszy
Ołowiany ranek, ptaki nastroszone
Jak nuty nad drogą nocą zawieszone
Chyłkiem wracam walcząc z dziwnymi myślami
Tyle w nas cierpienia co stworzymy sami.