mam jechać do miasta ze wspomnień
i
choć to ono zawsze opowiada
gdy sama milczę, - znów się robię nerwowa.

będzie o bloku, który lubili samobójcy;
najpierw śpiewali a mury runą, runą
lecz spadali potem pierwsi.

to przez czołgi - szeptano, ale jako maluch
wiedziałam, że zaplątani w pranie na strychu,
mylili je z obłokami.

twarze ich matek dalej były szare, gdy
w spódnicach nad pępek wyprowadzały
kundelki.

i o pierwszej miłości będzie, której
nie uniosłam na dwunastoletnich barkach, głupia,
i o orkiestrze, teatrze...


ale nie wiem; zupełnie nie wiem jaką
zrobić minę, gdy zapobiegliwa mama,
pokaże przyszłe miejsce na cmentarzu.

a jeśli...