Siedem minut potrzebne na zmierzenie temperatury
rtęciowym termometrem i szczegółowy opis wiedzy
biologiczno-chemicznej końca dziewiętnastego wieku
to - jak przypuszczam - Hansa Castorpa odczuwanie grudek,
guzków, torbieli, chrząstkowatych guziczków w jednolitej
czasoprzestrzeni odkrytej dopiero co przez współczesnego
Hansowi geniusza i jeszcze przez jakiś czas współobywatela.

Autor "Czarodziejskiej Góry" nie pozostawia miejsca
dla jakiejkolwiek innej wykładni opisywanych wydarzeń,
przyjmuje strategię tylu poprzedzających go pisarzy,
czy raczej należałoby powiedzieć - wieszczy, montując
obraz fabuły i postaci o czytelnych konturach
i rozpoznawalnej bez trudu substancji kipiącego w nich miąższu;
całość składa się jak ziarenka piasku w wieżę Babel.