Opuszczone przedwcześnie przez własne zabawki
dojrzewają przy taśmie, narzuconej normie,
sycąc cichym cierpieniem spasłe brzuchy sejfów
i tych, w których spojrzeniu nie dojrzysz sumienia.

Lepiej patrząc nie widzieć, słuchając nie słyszeć,
gdy dzieciństwo się szczelnie pyłem hal okrywa,
zmęczenie nie znajduje dróg do świata marzeń
i noc ciągle zbyt krótka, a dzień nazbyt długi.