wiatr unosi popiół świata
w gwałtownych szeptach
zgromadzone żywioły
łapczywość czasu splata końce

w ciemności człowiek
szuka ziemskiego nieba

piękno bez granic

drzewa wyciągają konary ku światłu
a nie są wieczne

zaczepki lata grzmią błyskawicami
- jesteś bezsilny człowieku
chociaż mnożysz szczeble drabin
pniesz się w górę jak bluszcz
zdobywasz

ale -
twa wiedza zbyt mała
by dorównać
wysokim półkom możliwości
życie zbyt krótkie by dokończyć myśl

więc nie siadaj na laurach
i ciesz się że jesteś
jeszcze dziś

jutro ze świtem
będzie także "dziś"