wydarta kartka sama sobie żyje
jak z firmamentu spadająca gwiazda
a człek nie tego oczekuje po niej
a ona także tego po człowieku

dwa światy jakże odległe od siebie
i niezbyt w sobie choć z siebie przed nikim
nie kryją prawdy że istnienie boli
i wirem jednym upadek śmiertelny

lecz póki papier w spirali układu
tańczy a człowiek za nim wzrokiem wodzi
któż pojmie po co papier jest czerpany
a człek od chwili nie zmrużył powieki

i obyś z klatki pierwszej z brzegu doszedł
do wniosku, w którym dwu-wymiar rozgnieciesz
i pójdziesz z nocy rozklejać firmament
by resztka kartek mogła się posypać

lecz póki wszystko same sobą żyje
i nie dla ciebie i nie wszystkich wokół
wydarta kartka tylko spada kiedy
ty mógłbyś umrzeć w ornamencie nocy