drogo umarła

której pisk tłucze mi spojrzenie
unieś światła mały rąbek

bym chora

na łonie twym zawiązała kokardę
wypłukała wszystkie końce
i na stłuczonej usiadła szklance

w dłoniach mam Twoich słów całe garście. oddycham.

...

drogo umarła która jak rozkład wonią przyciągasz
pozwól

bym teraz

mogła oddać - to, co w sobie noszę,co jest trochę mniej moje,
a kiedy śpię to głośno sapie

tak, pamiętam
wszystko przełknięte w masowych gardłach - żyje i moje ja
w nagich ruchach jak ta
medialna prawda co(?) w odchodach truchleje

wyżera wszystko

posłuchaj ciszy



- pracująca enigmo której pas na biodrach noszę

dopieść słowa
wypływające ze mnie ślisko

choć grubieją jak ogień zamówiony na godziny

płoną odwrotnie

nie gasną
nocą