Ślęcząc uparcie nad księgami mędrców
przez długie lata łudziłem się
że mądrość i sprawiedliwość
zapanują w końcu w umysłach ludzi

W tym zapale nie zauważyłem
że za oknami szaleje tumult i pożoga
a świat w miejsce struktury kryształu
upodabnia się do skremowanych zwłok

Więc teraz zamiast wgłębiać się
w nieprzydatne niczemu prawdy
próbuję tłumić ten diabelski ogień
co oddziela zbrodnię od cierpienia
winę od kary myślenie od działania
skutek od przyczyny rozum od człowieka
a kwiaty przemienia w garść popiołu

Czasem zdarza się, że spoza chmury dymu
ukaże się piękny górski pejzaż
i wtedy budzi się we mnie wiara
w sens istnienia świata bez ludzi