I
raz małe dwa zajączki
trzymając się za rączki
poszły gościńcem w świat
jak z chwatem drugi świat

a nimi wielkie ideały
choć jeden mały drugi mały
- bo im nie wszystko jedno
czas zmienić już codzienność

tak aby wszystkie dzieci
dzieci na całym świecie
juz nigdy nie płakały
a często uśmiechały
by dom był jasny piękny duży
i bez betonu na podwórzu
by każdy chłopiec i dziewczynka
wielkiego świata okruszynka
niosło swą głowę w chmurach dumną
i nigdy nie bawiło trumną

a kto to zrobi koniec końcem
jeśli nie zając wraz z zającem

II
za dużo chciały te zajączki
lecz sza już doszły małej łączki
tam staw a w nim młode kaczuszki
złote taplały w wodzie brzuszki

lecz cóż to z trzcin lisek wypada
wije się w trawie chytrze skrada
do wodnej szybko zbliża toni
i tę co wyszła jak czart goni

nieprędko ją dopada
ale już dopadł zjada
mlaska potrząsa sapie
i mocno trzyma w łapie

trzyma na strony ciska
i nie wypuszcza z pyska

III

tymczasem dwa zajączki
jak wiatr uciekły z łączki
długimi skoki na ten czas
przed się i prosto w gęsty las

i jaki morał z tego
maleńki mój kolego

niech zając już po polu lata
nie para się naprawą świata
a swe zapędy niech ostudzi
bo może ludzkość się obudzi