kiedy czas srebrny kryształ stłucze
o wierność się upomną nieba
kto kocha ten do czaszy zbierze
srebrzystobiały pejzaż nieba

chłodnymi wiatry rozerwane
i postrzępione myśli chmury
znów do karocy zaprząść trzeba
przystroić w nie strzeliste góry

czas znów bolesne ślady zatrze
i odejść smutkom w otchłań każe
trzymając mocno swoje dłonie
znów posklejamy serc witraże

żeby promienie każdej barwie
życie i kolor przywróciły
i po potopie łez serdecznych
niebiosa tęczą ozdobiły