nie zostawiaj wiersza w samotnej szufladzie
tam go nic nie czeka w stęchłej rozpadlinie
zimno mu będzie nijak nie wyrośnie

wyjdź z nim na spacer pozwól dojrzeć słońce
gdy chowa się w chmury ustępując miejsca
srebrnej kuli w czerni niczym pocisk w bębnie

daj mu wystrzelić niech piorunem razi!

choć twierdzą o tym święcie przekonani
żeś nieudolny i przekaz niemrawy
wątłe metafory lub zbyt proste rymy

nie zastawiaj wiersza w samotnej szufladzie
tam go nic nie czeka w stęchłej rozpadlinie

wyjdź z nim na spacer pozwól dojrzeć w sobie
nie poganiaj zbyt mocno bo krzywdzisz okrutnie

są miejsca gdzie możesz ułożyć litery
namiętnie pisać obrazując wszystko
życie świat człowieka miłość nawet

tylko
nie zostawiaj wiersza w samotnej szufladzie
niech rozkwita wiosną latem i jesienią

a gdy biały puch okryje ulice
weź go pod rękę
lub włóż do kieszeni
właśnie tutaj
właśnie bliżej serca.