zdarzamy się, a to słychać, jak zderzenia atomów,
jak zwierzenia naszych zwierząt i skrzatów domowych.
Ty wszystko masz w ustach, na podniebieniu, i jest

Ci jak w niebie, w niebieskiej sukience,od czerwca
schodzisz po schodach, namaszczasz piwnice i gładzisz
wypatroszone ściany naszej enklawy. ja z kolei czekam

do następnej kolejki,jestem trochę z boku, a trochę
później. bardziej jak kontur w głębi lustra,
lustruję teren, odbijam się ciężko od ziemi,

zamarzam w powietrzu i pękam w szwach,


nasza para tłumi ogień