Koła powozu toczą się powoli
Po lustrze utkanym z łez deszczu
Zatrzymał się, jak zegar życia
Tu, kiedyś, przed wiekami

Stare drzewa pamiętają wasz sen
Ten pierwszy i ten ostatni
Nie miałyście nawet dwóch latek
Gdy Bóg wezwał Was do siebie

Płaczę wraz z deszczem
Zapalając lampiony pod każdym drzewem
Bo nie wiem, pod którym Was pochowano
Każde miejsce będzie tym

W którym Was szanuję

Śpijcie snem spokojnym
Zaśpiewam Wam kołysankę
Przez łzy będę śpiewał, moje małe ciocie!

Boże, dlaczego tak?