Kaszeba zbudziła się w liściastym lesie, pełnym
zwierząt, śpiewu ptaków, wypełnionym grą świateł.
Nad nią góruje wysoki posąg z groźnym obliczem
znajomego chłopca, z którym bawiła się na plaży.

Był jak Perun, co by nie przestraszyć dziewczyny
przemieniał się w rzeźbiony w dębowym pniu słup
pogański, święty. Stoi z rękoma założonymi do tyłu.
Poniżej stopnia, na którym wyniesiono postać gryfa

na herbowej tarczy strzeże tajemnicy. Na szatach
w płaskorzeźbach niezwykłej urody opisano jej
przemianę w piękną jak ona krainę. Płacze Kaszeba,

objęła słup i złożyła pocałunek na groźnym obliczu.
Zerwane korale, zszarpaną tunikę i ozdobne wstążki
wiesza na posągu. Dokonuje się zaczarowania boga,

do zdjęcia sznurów będzie zaklęty w pokutnym słupie.