Motto:

A duszę twoją przeniknie miecz
bo serca nadszczerbiony
fajansowy w czerwone grochy
garnuszek. Skurcz kapilarów.
Pływa w kwaterce krwi
listeczek gorczycy

Pasja
ściszona
stłumiona
późnego gotyku
ekspresja

Jak motyl
Piękna Madonna
z białymi dłońmi
złożonych skrzydeł
słodka. I bardzo
bardzo bolesna

Łez
słona smużka
na liczku prawym
niby polna różyczka

Bo oto Syn
srogo związany
za ciemni kratą
jakby ofiarna owieczka

Bo oto Syn
o słup rzucony
posiniaczony
porozbijany

w Veraikonie
o barwie ziemi
na świętym obrazie
chusty Weroniki

Bo oto
Syn Ukrzyżowany
żywy Baranek
przecież Umarły

Oto przed chwilą
z warg jego sinych
mgiełką oddechu
kółeczkiem dymu

Dusza obłoczna
frunie
frunie
płynie

do tronu Ojca
w jego ramiona
A on wciąż
dźwiga

koi
przepala
umacnia
zszywa

leczy
napełnia
I puste serca
i dłonie twarde

a także serca podarte
Skleja jak kartkę
na drzewie krzyża
on

Bóg Jedyny
przyciąga do siebie
w wielickiej świątyni
w starym kościele farnym