nie żebym tęsknił ale by zasnąć
do wiosny jak pokutujące jeże
w zziębniętych parkach nucąc
Jingle bells Jamesa Pierponta
przez sen

pada śnieg wołała mama

a my biegliśmy do okna na wyścigi
jedno przez drugie żeby przywrzeć
z rozpłaszczonym nosem do
szyby na resztę dnia i jedno
życie wiecej

płatki znikały przy zetknięciu
z ziemią w dodatniej temperaturze
a wraz znimi cała nasza radość
i nietęga mina bałwana na strychu