Uciekłam...
Odpędziłam natrętny lęk, obawy,
co zewsząd napierają i szarpią za rękawy
jak sfora psów zajadłych, jak bestie rodem z piekła.

Umknęłam...
Już powoli się umysł rozpogadza,
rytm serca łagodnieje, upada lęku władza,
pierzchają chmury trwogi, zgryzota już zasnęła...

Oddycham...
W blasku słońca z rozkoszą znów się pławię,
chłonę pluskanie wody, cykanie świerszczy w trawie;
tu zaczajony upiór na duszę mą nie czyha...

Istnieję...
Myśli płyną po jasnym nieboskłonie,
nie chwytam ich, nie drążę; niech każda z nich utonie;
chcę znów przez krótką chwilę, przez chwilę mieć nadzieję...